જીવનમાં અમુક વમળ એવા પણ આવે...
જ્યાં ડૂબી ન શકાય કે ના તરી શકાય,
જ્યાં આગળ વધી ન શકાય કે ના અટકી શકાય,
જ્યાં વિચારોમાં ન વહાય કે ના થંભી શકાય,
જ્યાં સમર્પિત ન થવાય કે ના માલિક બની શકાય,
જ્યાં જીવી ન શકાય કે ના મરી પણ શકાય...
અરે એ વમળને કોઈ બીજા વમળથી વિખરાવાની તક અને સમય આપવા મન સદા તત્પર કેમ નથી બની શકતું?
જે વિખેરાઈને જાતે સમેટાઇ જતી હોય એવી આકાશની વાદળી મુબારક...!
